Angelo Cuccuru urodził się 6. grudnia 1920 r. w miejscowości Sindia niedaleko Nuoro na Sardynii (Włochy). Sześć dni później został ochrzczony w Kościele Parafialnym pw. Różańca Świętego przez księdza Pietro Mereu. W wieku 6 lat przyjął Pierwszą Komunię Świętą, natomiast 4 kwietnia 1929 r. otrzymał Sakrament Bierzmowania od ordynariusza diecezji Boso – Bpa Martini.
Angelo w szkole podstawowej w swej wiosce India otrzymywał same najlepsze oceny. W swych rówieśnikach wywarł największe wrażenie wzorowym zachowaniem i zainteresowaniem wieloma przedmiotami szkolnymi, zwłaszcza lekcjami religii. Godną pamięci dla przyjaciół jest też jego pobożność: nigdy nie opuścił niedzielnej Mszy i Komunii Świętej, w niektórych okresach roku uczęszczał do Kościoła też w dni powszednie. Wielką korzyść przyniosło mu to, że urodził się i wychował w rodzinie dogłębnie katolickiej.
Wezwany do wojska jak wielu rówieśników, na początku marca 1940 r. Angelo udał się do San Remo i wziął udział w działaniach wojennych przeciwko Francuzom. W lutym 1941 r. przełożeni wysłali go na front wschodni na teren Ukrainy. W listach do rodziny opisywał całą długą podróż i piękną, widzianą z okien pociągu ziemię ukraińską, zrujnowaną przez bolszewików. Wszystkie jednak nazwiska i nazwy miejscowości w jego listach zostały zamazane przez cenzurę wojskową.
Dnia 10. czerwca 1942 r. wysłano go na akcję zwiadowczą nad rzekę Don. Został podczas niej raniony w głowę, rana ta okazała się śmiertelna. Angelo zmarł w kilka godzin później, o godzinie 2:00 w nocy, w szpitalu polowym w Rikowie. Pochowany został na cmentarzu wojskowym w Senakiewie.
Portret duchowy Angela Cuccuru ujawnia się z jego pism, wśród których jest m. in. 150 listów z czasów służby wojskowej (1940 – 1942), poezja w dialekcie sardyńskim zapisana w jego dzienniku z roku 1940. Ważne są też świadectwa proboszcza, prowadzącego go duchowo od 1938 r. Kapłan ten był jego spowiednikiem, otrzymał wiele listów z Ukrainy i później napisał biografię Angelina.
Rodzina Cuccuru zawsze chętnie zgadzała się na ukazywanie wyjątkowości zachowania się Angela, zwłaszcza życia duchowego, o którym świadczyła m. in. Jego modlitwa przed pracą i posiłkami, codzienna modlitwa różańcowa na kolanach wraz z ojcem, zaufanie Bogu, staranność w ciężkiej pracy na polu, odpowiedzialność za innych, zainteresowanie Słowem Bożym, ale też wielka radość życia, dzielona z rodzicami i rówieśnikami.
Rówieśnicy są zgodni w tym, że Angelo odznaczał się powagą, ale również radością. Często powtarzał, że nie należy obrażać Boga grzechami. Wyróżniał się poza tym wielką delikatnością w kontaktach z dziewczynami.
W Sindii wszyscy znający go za życia zachowali wspomnienie o nim jako o bardzo pogodnym, młodym chłopaku. Proboszcz przedstawiał go później jako wzór życia chrześcijańskiego.
W 1992 w Sindii odbyły się uroczystości upamiętniające pięćdziesiątą rocznicę śmierci Angela Cuccuru. Przy tej okazji, powołana trzy lata wcześniej komisja historyczna przedstawiła efekty swej pracy badawczej nad jego życiem, wskazując na możliwość rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego.
Dnia 8 czerwca 1996 doczesne szczątki Angela Cuccuru zostały sprowadzone z wielkimi honorami z Ukrainy do rodzinnej Sindii na Sardynii, przy obecności najwyższych władz wojskowych, cywilnych i kościelnych. Faza diecezjalna procesu beatyfikacyjnego rozpoczęła się 27 lipca 2001 r.
***
Powyższa notatka biograficzna pochodzi z autorskiego cyklu artykulików
”Młodzi świadkowie wiary” pisanych przez Marka Pawła Tomaszewskiego w latach 2006-2007.
All rights reserved © 2006-2024 Marek Paweł Tomaszewski.
